Τα παιδιά

«Οι ιστορίες του Άγγελου, ένα παιδί της νέας εποχής»

3 - Ο Άγγελος και οι στολές του
από τη Μαριαννίκ

Σήμερα, ο Άγγελος κλείνει τα δέκα του χρόνια. Και όπως κάθε χρόνο τέτοια μέρα νιώθει ενθουσιασμό αλλά και λίγο φόβο. Γιατί φόβο θα μου πείτε; Θα καταλάβετε σε λίγο… προς το παρόν ετοιμάζεται για τη γιορτή και θυμάται τα παλιά…

Όλα άρχισαν μια μέρα σαν κι αυτή, όταν έκλεισε τα 4 του χρόνια και οι γονείς του του χάρισαν την πρώτη του στολή, αυτή του Κόκκινου Power Ranger. Την φόρεσε αμέσως και του άρεσε πολύ… μα τόσο πολύ που αποφάσισε να μην τη βγάλει πια! Τουλάχιστον, έτσι ήθελε. Η μαμά του δεν συμφωνούσε βέβαια, και του έλεγε «έλα Άγγελε, ώρα να κάνεις μπάνιο, δεν μπορείς να μπεις στη μπανιέρα με τη στολή σου!» ή ακόμα «βγάλε τη στολή πριν κοιμηθείς, Άγγελέ μου!». Κάθε φορά γινόταν πιο δύσκολο για τον Άγγελο γιατί με τον καιρό είχε πάψει να νιώθει ότι φορά στολή…. Ένιωθε ότι είχε γίνει ο ίδιος ο Κόκκινος Power Ranger, ατρόμητος και δυνατός! Και κάθε φορά που την έβγαζε για να πάει για ύπνο, για μπάνιο, ή όταν αρρώσταινε και έπρεπε να τον εξετάσει ο γιατρός, τότε αισθανόταν ευάλωτος, εύθραυστος… ευτυχώς που ήταν πάντα κοντά η μαμά ή ο μπαμπάς και έτσι κάπως άντεχε για λίγο μέχρι να ξαναφορέσει τη στολή του και να ξαναγίνει Κόκκινος Power Ranger.

Και έτσι πέρασε η χρονιά, με καλές και κακές στιγμές, και ήρθε η μέρα, δήθεν γιορτής, όπου θα έκλεινε τα 5 του χρόνια. Λέω δήθεν γιατί, αν και χαιρόταν που θα έπαιρνε καινούρια στολή, τον έπιανε ΠΑ-ΝΙ-ΚΟ μόνο με την ιδέα ότι έπρεπε να αποχωριστεί την παλιά του πανοπλία.
«Εγώ είμαι, σκεφτόταν, ο Κόκκινος Power Ranger, και τι θα γίνει άμα φύγει ‘αυτό’; Θα διαλυθώ; Θα χαθώ; Θα πεθάνω;». να μην τα πολυλογώ, η ζωή του είχε γίνει κόλαση…

Την ημέρα των γενεθλίων του, οι γονείς του του είπαν: «Άγγελε, μπορείς να αφήσεις πίσω σου τον Κόκκινο Power Ranger,δεν τον χρειάζεσαι πια. Μεγάλωσες. Τώρα σου αξίζει να φοράς άλλη στολή…» και του έδωσαν τη στολή του Batman!
«Yes!!» είπε ο Άγγελος, και αμέσως μετά, πρόσθεσε… «ευχαριστώ πολύ, θα την φορέσω… αύριο!»
Βλέπετε, έπρεπε να συνηθίσει ότι μεγάλωσε, ότι πράγματα είχαν αλλάξει μέσα του, ότι δεν χρειαζόταν πια τον Power Ranger… και ότι του άξιζε να φορά την καινούρια του στολή μετά απ’ όσα είχε περάσει με την παλιά… και έτσι για ολόκληρες μέρες φόρεσε ακόμα την παλιά του στολή, κοιτάζοντας κάθε βράδυ την καινούρια με λαχτάρα και φόβο μαζί!!!
Μια μέρα επιτέλους, αφού μάζεψε όλο το κουράγιο του, φόρεσε την στολή του Batman… ωραίος ήταν, του άρεσε… βέβαια κράτησε για κάμποσες μέρες την παλιά του στολή για κασκόλ γιατί παρά ήταν δύσκολο να την πετάξει. Μέχρι που έγινε κουρέλι… και τότε κάτι πολύ σοφό του πρότεινε η μαμά του. Είπε: «Κοίτα Άγγελε, μια και έγινε κουρέλι, πρέπει να την θάψουμε κανονικά και να της πούμε αντίο; Έλα, πάμε να σκάψουμε μια τρυπούλα στον κήπο… και έτσι κάνανε, βάλανε τη στολή –ή μάλλον αυτό που είχε απομείνει από τη στολή- του Power Ranger στη γη, από πάνω ρίξανε χώμα και στο τέλος ανάψανε και ένα κεράκι… και είπαν μαζί αντίο στη στολή που είχε φέρει στον Άγγελο τόσο καλές στιγμές, αλλά και μερικές δύσκολες, όλες τις στιγμές που τον είχαν βοηθήσει να μεγαλώνει ένα ολόκληρο χρόνο… έκλαψε λίγο ο Άγγελος αλλά κατά βάθος χάρηκε που μπορούσε να κάνει σταυρό σε κάτι που είχε τελειώσει… εξάλλου, τώρα ήταν Batman και η ζωή του χαμογελούσε ξανά…

Πέρασε ο χρόνος και όταν έκλεισε τα 6 ο Άγγελος φοβήθηκε ξανά και ήρθαν πάλι οι γνωστές πια σκέψεις… «τι θα γίνω άμα βγάλω τη στολή μου; θα διαλυθώ; Θα χαθώ; Θα πεθάνω; κλπ…» αλλά κάπως πιο εύκολα αποχωρίστηκε τη στολή του αυτή τη φορά για να φορέσει αυτή του Zorro… είχε αρχίσει να συνηθίζει τη διαδικασία της αλλαγής, βλέπετε… έθαψε δίπλα στην πανοπλία του Power Ranger αυτή του Batman και προχώρησε.

Τώρα πια, όπως είπαμε, κλείνει τα 10 και κοιτάζοντας στον κήπο τα μικρά χωμάτινα φουσκώματα –ένα για κάθε χρόνο, για κάθε στολή-, σκέφτεται τον φόβο που τον πιάνει κάθε φορά που πάει να αλλάξει, κάθε φορά που αλλάζει δόνηση και αφήνει ένα παλιό κομμάτι του εαυτού του, κάθε φορά που πάει να ανακαλύψει ένα καινούριο του εαυτό, έναν καινούριο Άγγελο. Ξέρει πια ότι αυτό είναι μόνο η αρχή της διαδικασίας της αλλαγής και κάθε χρόνο αυτή η φάση περνάει όλο και πιο γρήγορα…

Φέτος αφήνει τη παλιά του στολή για αυτήν του μικρού εξερευνητή… μάλλον θα έπρεπε να πω του μεγάλου εξερευνητή γιατί είναι έτοιμος πια για μεγάλες ανακαλύψεις. Έχει καταλάβει ότι σε κάθε αλλαγή της ζωής του υπάρχει λίγος φόβος, λίγη ανησυχία, λίγη θλίψη, αλλά φτάνει αυτά να τα κοιτάξει στα μάτια, να τα δεχτεί όπως έρχονται και αμέσως μετά ακολουθεί μεγάλος ενθουσιασμός και περηφάνια… γιατί κάθε καινούρια στολή είναι σαν πόρτα που ανοίγεται σε καινούριους ορίζοντες… και αξίζει! Του αξίζει!
Ξέρει ότι ακόμα και όταν θα κλείσει τα 80 του χρόνια και θα έχει φορέσει πια τη στολή του παππού για αρκετά χρόνια, θα συνεχίσει να νιώθει κάπως άβολα μπροστά στις μεγάλες αλλαγές της ζωής του, αλλά ξέρει επίσης βαθειά μέσα στην καρδιά του ότι θα το ξεπεράσει πολύ γρήγορα και θα μπορεί να αφαιθεί και να ενθουσιαστεί με κάθε αλλαγή που θα του έρθει…

Έχει πια πολύ εμπιστοσύνη στη ζωή και στο πως του τα φέρνει για να μεγαλώνει όπως του αξίζει… «και αξίζω πολλά!» σκέφτεται χαμογελώντας….