|
Ποιοί Είμαστε
Σύνδεσμοι
|
Τα παιδιά«Οι ιστορίες του Άγγελου, ένα παιδί της νέας εποχής»2 - Ο Άγγελος στην κρυστάλλινη πόλη Σήμερα ο Άγγελος είναι χαρούμενος. Ο δάσκαλός του στο σχολείο κάνει απεργία και έτσι θα κάτσει όλο το πρωί σπίτι. Θυμάται το ταξίδι στα δελφίνια που έκανε την περασμένη βδομάδα με τη βοήθεια του αγγέλου του και σκέφτεται ότι πολύ θα ήθελε να τον ξαναπάει κάπου αυτός ο καινούριος του φίλος… για να δούμε τι θα δούμε σήμερα συλλογίζεται με ένα χαμόγελο στα χείλια… και πάει να κάτσει άνετα στην πιο αναπαυτική πολυθρόνα του σπιτιού… έτοιμος για καινούρια περιπέτεια!… ουπς! Ανέβηκε ξαφνικά η Νίου στα γόνατά του και γουργουρίζει.. «τι κάνεις εσύ εδώ, ζήλεψες; Θέλεις να πάμε ταξίδι μαζί;» Λες και το κατάλαβε, η γάτα ακουμπά απαλά το κεφάλι της στο χέρι του Άγγελου και κλείνει τα μάτια της… έτοιμη και αυτή! εσύ; Έρχεσαι μαζί; Κάτσε λοιπόν ή ξάπλωσε, όπως προτιμάς, και άφησε την ιστορία να σε οδηγήσει, όπως θα οδηγήσει και τον Άγγελο… αν θες μπορείς και να ζητήσεις στη μαμά σου να σου την διαβάσει και όταν θα τελειώσει θα της διηγηθείς όλα όσα είδες και έκανες και εσύ σε αυτό το ταξίδι και θα τα συζητήσετε μαζί… «Κλείσε τα μάτια σου και πήγαινε στην καρδιά σου, ακούει απαλά ο Άγγελος μέσα του. Εκεί πάρε 3 βαθιές αναπνοές και στην κάθε μία νιώθε ότι ανοίγει η καρδιά σου όλο και περισσότερο… όλο και περισσότερο… όλο και περισσότερο. Τώρα, έτσι όπως είναι ανοιχτή, μπορείς να νιώθεις καθαρά την παρουσία μου», συνεχίζει ο άγγελος-οδηγός. «Αχ. Εσύ είσαι, του απαντά ο Άγγελος…τι γίνεσαι, καλά; Σε πεθύμησα! Θα πάμε κάπου ωραία σήμερα; Ξανά στα δελφίνια;» «Αχ, και άλλη περιπέτεια σκέφτεσαι, ωραίο αυτό!» Παίρνεις μια βαθιά ανάσα και ανεβαίνεις στο πρώτο σκαλοπάτι… ε, δεν ήταν και τόσο δύσκολο, ας πάμε να δούμε το δεύτερο… και ανεβαίνεις στο δεύτερο. Σαν κάτι να άλλαξε πιο αισθητά εδώ… κοιτάς προς τα κάτω, η αίθουσα με την αναπαυτική πολυθρόνα και τη Νίου στα γόνατά σου φαίνεται μικρή, μάλλον κάτι μαγικό έχουν αυτά τα σκαλοπάτια και ανέβηκες τόσο γρήγορα! Ανεβαίνεις στο τρίτο σκαλοπάτι και κάτω μακριά φαίνεται η Αθήνα, σαν να έχεις φτάσει στον ουρανό…. Λίγο πιο πάνω το τέταρτο σκαλοπάτι είναι μέσα σε σύννεφο, ένα σύννεφο άσπρο, απαλό, πουπουλένιο που σε καλεί… ανεβαίνεις. Τίποτα άλλο δεν φαίνεται εκτός από το σύννεφο που σε αγκαλιάζει εξ ολοκλήρου. Καταλαβαίνεις ότι βρίσκεσαι σε κάτι σαν πέρασμα από μια πραγματικότητα σε μια άλλη πραγματικότητα, από μια διάσταση σε μια άλλη διάσταση, και νιώθεις μεγάλη περιέργεια για το τι θα ανακαλύψεις πάνω από το σύννεφο αυτό… Ανεβαίνεις. Πέμπτο σκαλοπάτι. Παράξενη αίσθηση. Σαν να μην υπάρχει τίποτα. Μόνο μια λευκή ατμόσφαιρα, σαν μια αναμονή, μια προετοιμασία…. Ανεβαίνεις. Έκτο σκαλοπάτι. Και μόλις φτάσεις εκεί νιώθεις στα μάγουλά σου, στο σώμα σου, ένα απαλό αεράκι, χλιαρό, σαν ένα χάδι… και, αχ, τι είναι αυτά που ακούς… κάτι σαν φωνές που τραγουδάνε από μακριά… ξέρεις ότι θα τις ακούσεις πιο καθαρά άμα πας πιο ψηλά, και ανεβαίνεις… έβδομο σκαλοπάτι. Έφτασες. Οι φωνές είναι καθαρές, αέρινες, λεπτές, και γεμίζουν το χώρο γύρο σου. Κουδουνίζουν στα αυτιά σου σαν να ήταν και αυτές φτιαγμένες από κρύσταλλο… μα βέβαια, αυτό είναι, πρώτα η κρυστάλλινη σκάλα, μετά οι κρυστάλλινες φωνές, και τώρα… τώρα έφτασες στην κρυστάλλινη πόλη και αυτά που ξεδιπλώνονται μπροστά στα μάτια σου είναι απλά α-πίσ-τευ-τα! Φανταστικά σπίτια, όλα από κρύσταλλο, σαν παλάτια, αριστερά και δεξιά, και απέναντί σου ένας δρόμος διαφανής, φτιαγμένος και αυτός από κρύσταλλο. Όλη η ατμόσφαιρα είναι κρυστάλλινη, δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψεις τέτοια ομορφιά οπότε απλώς σφίγγεις το χέρι του οδηγού σου λίγο πιο δυνατά… ξέροντας ότι εκείνος θα καταλάβει χωρίς λόγια πόσο συγκινήθηκες… Μπροστά σου, στη μέση της μεγάλης οδού, στέκεται μια γυναίκα. Μια γυναίκα λαμπερή, με μακρύ άσπρο φόρεμα που εκπέμπει φως, κρυστάλλινο και αυτό. Σας περίμενε, εσένα και τον άγγελο σου για να γίνει εκείνη, με τη σειρά της, οδηγός σου στην κρυστάλλινη πόλη. Σε καλωσορίζει και σε πηγαίνει λίγο πιο πέρα, σε ένα χώρο ανοιχτό που μοιάζει με πλατεία αλλά δεν είναι ακριβώς μια πλατεία. Είναι ένας ιερός χώρος όπου οι άνθρωποι της πόλης αυτής έρχονται όταν θέλουν καθοδήγηση, συμβουλές, ή απλώς να ξαναβρούν τον εαυτό τους όταν είναι λίγο μπερδεμένοι. Εδώ κάνουνε τελετές και η γυναίκα-οδηγός σε καλεί να πάρεις μέρος σε μία. Πράγματι στην πλατεία βλέπεις άλλα παιδιά που έχουν καθίσει, διαμορφώνοντας έναν κύκλο. Τους χαιρετάς, και παρόλο που δεν τους έχεις ξαναδεί, σου φαίνονται οικεία τα πρόσωπά τους. Ξέρεις ότι όλοι βρίσκονται στην ίδια αναζήτηση με εσένα, και νιώθεις ότι είναι σαν να ανήκετε στην ίδια ευρέα οικογένεια… «καλώς ήρθες» λένε μερικοί, και άλλοι απλώς σου χαμογελούν ζεστά… κάθεσαι λοιπόν στον κύκλο ενώ η γυναίκα-οδηγός περνάει πίσω σας, κάνοντας έτσι το γύρο του κύκλου ζητώντας σας να ενώσετε τα χέρια σας. Όλα πρέπει να της φαίνονται εντάξει γιατί χαμογελά και απλώνει το χέρι της προς το κέντρο του κύκλου. Εκείνη τη στιγμή εμφανίζεται στη μέση μια μεγάλη σφαίρα. Η σφαίρα αυτή δεν ακουμπά κάτω, αιωρείται ένα μέτρο περίπου από το έδαφος και είναι σαν φτιαγμένη από φως, αλλά και κάτι άλλο… ναι, αυτό είναι, το βρήκες, γνώση! γνώση και συνείδηση. Απίστευτο πράγμα. Νιώθεις την ενέργειά της που σου ανοίγει την καρδιά διάπλατα. Με τα μάτια της καρδιάς βλέπεις ότι ακτίνες φωτός βγαίνουν από τη σφαίρα. Μια ακτίνα για κάθε παιδί του κύκλου και σε ακουμπά στο χώρο που βρίσκεται ανάμεσα στα μάτια, στο τρίτο σου μάτι. Είσαι πια συνδεδεμένος με τη σφαίρα και από αυτήν την ακτίνα περνάνε όλο το φως, η γνώση και η αγάπη της ίδιας της σφαίρας και σε γεμίζουν. Σε γεμίζουν τόσο πολύ που χωρίς καλά καλά να καταλάβεις πως έγινε δεν είσαι πια στον κύκλο αλλά βρίσκεσαι μέσα στη σφαίρα, και όλοι μαζί με τους άλλους νιώθετε, είστε ΕΝΑ εδώ μέσα, δεν υπάρχει πια χωρισμός, παρά μόνο ενότητα… και είναι τόσο ωραίο… τόσο ωραίο… τόσο ωραίο… απόλαυσε το… Εξαφανίζεται βαθμιαία η οθόνη και τώρα εμφανίζονται μικρά κρύσταλλα που κινούνται στον αέρα και ένα από αυτά έρχεται μπροστά στην καρδιά σου. Έχεις μπροστά σου δηλαδή ένα κρύσταλλο προσωπικό, που αντανακλά το φως της σφαίρας και συνεχίζει απαλά το δρόμο του μέσα στην καρδιά σου. Είναι ακόμα ένα δώρο από τη σφαίρα σε σένα και όλα τα άλλα παιδιά που βρίσκονται στο κέντρο της εκείνη τη στιγμή. Τώρα δεν το βλέπεις πια αλλά το νιώθεις μέσα που ακτινοβολεί καθώς βρήκε τη θέση του, σαν θησαυρός μέσα στην καρδιά. Τι ωραίο δώρο που είναι αυτό, «Ευχαριστούμε σφαίρα, λέτε όλοι μαζί, θα το φυλάξουμε με πολύ αγάπη!» Η επίσκεψή σου στη σφαίρα ολοκληρώθηκε. Νιώθεις κάτι να σε τραβάει προς τα πίσω, στην ακτίνα και τον κύκλο της κρυστάλλινης πόλης. Οι φωνές κουδουνίζουν ξανά στα αυτιά σου. Η γυναίκα που σας οδήγησε στην τελετή αυτή ξανακάνει το γύρο του κύκλου και σας λέει ότι τώρα μπορείτε να αφήσετε τα χέρια σας. Σιγουρεύεται ότι γυρίσαμε όλοι στον κύκλο μετά την επίσκεψη στη σφαίρα και αφού το κάνει απλώνει πάλι το χέρι της μπροστά και η σφαίρα εξαφανίζεται από τα μάτια σας. Ο άγγελος ξέρει το δρόμο για να γυρίσετε πίσω. Περνάτε μαζί τα τελευταία σπίτια της πόλης και να τη… μπροστά σας βρίσκεται η μαγική σκάλα με το σύννεφο– πέρασμα από κάτω. Κατεβαίνετε μαζί τα σκαλοπάτια: έβδομο, έκτο με τις αισθήσεις πιο θολές και τις φωνές που απομακρύνονται, πέμπτο σαν κενό, τέταρτο και μπαίνετε στο σύννεφο…. Πέρασμα… τρίτο σκαλοπάτι και αρχίζει να φαίνεται η Αθήνα ξανά, δεύτερο είστε πιο κοντά, πρώτο και… εδώ είστε, γυρίσατε. «Νίααααααου!» ακούει ξαφνικά ο Άγγελος, και καταλαβαίνει ότι πράγματι γύρισε πίσω! Τεντώνεται μαζί με τη Νίου –είναι κάτι που εκείνη ξέρει να κάνει πολύ καλά- και νιώθει ξανά το σώμα του, τα πόδια, τα χέρια του, την πλάτη του, και ω! κάτι νιώθει μέσα στην καρδιά του, κάτι που ακτινοβολεί όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου και του θυμίζει, και πάντα θα του θυμίζει, όλα όσα είδε και έζησε στην κρυστάλλινη πόλη! |
